Het afgelopen jaar heb ik te horen kreeg dat ik epilepsie heb. Hoe is het met me? Heb ik nog aanvallen gehad? Slik ik medicijnen? Vandaag vertel ik het je!
Vorig jaar eind augustus-begin september gebeurde iets met me. In mijn slaap schokte ik hevig, schopte met mijn benen, probeerde overeind te komen, maakte geluiden en had schuim rond mijn mond. De ambulance kwam, langzaamaan kwam ik bij bewustzijn, niet wetende wat het gebeurd was. Wat was er aan de hand? ‘Waarom maakt iedereen mij wakker en waarom is iedereen in paniek?’, is wat ik dacht toen ik wakker werd.
Ik werd meegenomen naar het ziekenhuis en moest daar een aantal dagen blijven.
Een aantal aanvallen later, een hoop onderzoeken, onwetendheid en een jaar later, gaat het goed met me. In totaal heb ik 5 aanvallen gehad. Alle keren sliep er iemand naast mij (thank God).
Ik heb gegeneraliseerde aanvallen, die zich uiten in tonisch-clonische aanvallen. Dat betekent:
”Een deel van het lichaam, of het hele lichaam, verstijft gevolgd door ritmische schokken. Tonisch betekent verstijving of verkramping; clonisch betekent samentrekking van spieren. Een tonisch-clonische aanval kan soms wel een paar minuten duren. Soms loopt men blauw aan omdat doorademen niet goed mogelijk is. Ook laat men soms urine lopen. Na de aanval gaat men normaal ademen en vaak valt men in een diepe slaap. Achteraf herinnert men zich niets van de aanval.” – epilepsievereniging.nl
Dat laatste is misschien wel het meest frustrerende van alles. Maar misschien maar goed ook. Dat betekent dat ik geen pijn voel. Pas achteraf heb ik er soms spierpijn aan overgehouden. Sinds 12 september ben ik begonnen met medicatie. Ik ben nog steeds in de opbouwfase. Van 1 pil ’s ochtends moet ik uiteindelijk naar 3 pillen ’s ochtends en 3 pillen ’s avonds. Ik ben nu op 2 pillen ’s ochtends, 2 pillen ’s avonds. En…ik ben nu meer dan een jaar overdag aanvalsvrij, wat betekent dat ik gewoon weer auto mag rijden! Yay!
Over de medicatie was ik eerst niet zo blij. Het idee dat ik voor de rest van mijn leven aan de medicijnen zit ontmoedigde mij enorm. Maar na veel nadenken en overwegen ben ik toch maar begonnen. Het idee dat ik geen aanval meer zou kunnen krijgen (tenzij ik ze vergeet in te nemen) stelde me gerust. Dat is niet alleen fijn voor mijzelf, maar ook voor mijn omgeving. Dat betekent dus dat ik overal kan slapen (en dus ook alleen!) zonder me zorgen te hoeven maken!
Ik heb tot nog toe geen bijwerkingen ervaren (*knocks on wood*). En het innemen gaat steeds beter. Kortom: het gaat goed met me!
En hoe gaat het met jou?
Liefs,
afbeeldingen van pixabay.
thetruestbeliever.wordpress.com 